Czerwończykowa miłość

Modraszki (Lycaenidae) to piękne motyle o niewielkich rozmiarach. Wiele z nich jest wrażliwych na zmiany w środowisku, wywołane działalnością człowieka (np. koszenie łąk, a wraz nimi roślin żywicielskich gąsienic przed zakończeniem rozwoju).

Na zdjęciu ze wczoraj widać kopulujące czerwończyki żarki (Lycaena phlaeas). Modraszki te wydają dwa pokolenia rocznie. Gąsienice rozwijają się na rdestach i szczawiach.

Stabilna sieć

Tygrzyk paskowany (Argiope bruennichi) to duży, ciepłolubny krzyżak. Choć nie posiada charakterystycznego wzoru w kształcie krzyża, to wielkie samice ozdobione są pasami w kolorach bieli, czerni i żółci, czym przypominają tygrysy. Kiedy pająk nie przebywa w centrum swej sieci, ciężko go wypatrzeć wśród traw i zarośli. Jednakże nawet pustą sieć można rozpoznać jako należącą do tygrzyka, gdyż zazwyczaj posiada na środku jeden lub dwa szwy wzmacniające (stabilimentum). Zasadnicza funkcja takiej dekoracji nie do końca jest wyjaśniona. Poza wzmocnieniem sieci, być może wabi ofiary poprzez odbijanie ultrafioletu.

Tygrzykowe selfie

Ponieważ dziś raczej kończę z obserwacją terenową tygrzyków paskowanych (Argiope bruennichi) w Nowej Soli, która zaczęła się w 2011 roku, postanowiliśmy z panią tygrzyk zrobić sobie selfie. A że odnóże miała za krótkie, no to zmuszony byłem osobiście je wykonać.

Taki efekt.

8 sierpnia, Dzień Pszczół

8 sierpnia zwracamy szczególną uwagę na zapylaczy i pracę, jaką wykonują w środowisku naturalnym. Największą rolę odgrywają pszczołowate, których najbardziej rozpoznawalnymi reprezentantami są pszczoła miodna i ogólnie pojęte trzmiele. Oczywiście znacznie więcej błonkówek uczestniczy w zapylaniu kwiatów rozmaitych roślin - od mrówek i os po pszczolinki. Ale błonkówki to nie jedyne owady zapylające. Chrząszcze, muchówki i motyle odgrywają często też ważną rolę w zachodzącym od milionów lat targu: pyłek/nektar za zapylenie. Co więcej, nawet ślimaki, czy takie kręgowce jak gryzonie, nietoperze i ptaki zapylają wybrane gatunki roślin. Zapylenie zaś jest niezbędne do wydania nasion z zarodkiem, który da w przyszłości nową roślinę. Zatem chroniąc zapylaczy, chronimy bioróżnorodność i odwrotnie, tym bardziej, że dzięki człowiekowi wiele zapylaczy stanęło na skraju wymierania, zazwyczaj lokalnego.